Rubrieken
Ik ben blij!
Het grootste evenement in de wereld is voorbij. Tijd om de balans op te maken.
Stadions, duizenden vrijwilligers en zelfs de beveiliging was op tijd klaar, al moest een Nederlandse judoka nog even bijspringen. Een mooie opening, een nog mooiere sluiting en in de tussentijd prachtige prestaties. Hoogtepunten en teleurstellingen van nét niet. Wát een schitterend spektakel.
Wat blijft hangen? De overmacht van Dorian, hoe Marijke haar favorietenrol waarmaakte. Het zwaar bevochten goud van de hockeydames of Kromo, onze driedubbele zwemtrots. Ik denk ook dat de triple-flip van Epke zal nog wel even zal doordreunen. En daarbij ook al het zilver en brons, soms gewonnen of nipt verloren… Buitengewoon knap.
Maar wie ik nooit zal vergeten, is één man die, zonder een medaille te winnen, het meeste indruk op mij maakte. Zijn positieve houding en gouden smile hebben me geraakt. Churandy Martina is mijn grootste held. Wat een geluk, dat hij voor Nederland uitkwam, omdat Curaçao geen Olympisch ticket bood. Ik stel voor hem een Koninklijke onderscheiding te geven, omdat hij een voorbeeld is voor de wereld. Een topsporter die na minstens 4 jaar keihard trainen net geen medaille haalt en doodleuk zegt “Ik ben heel blij”. Bovendien in een heerlijk accent, met een prachtig gevoel voor dictie, timing en klemtoon. Keihard lopen in halve en hele finales, persoonlijke en nationale records breken, net naast medailles grijpen en dan zeggen “Ik mag niet klagen”. Pure poëzie en de échte Olympische gedachte; meedoen is belangrijker dan winnen, helemaal als je tegen Usain moet hollen... Na Curacao, houdt nu ook heel Nederland van Churandy.
En wat leren we hiervan? Dat een goede organisatie essentieel is, maar individuen het verschil maken. Wij – als evenementenmakers – scheppen slechts omstandigheden. Wat een geluk dat er mensen zijn als Churandy. Tot over 4 jaar in Rio de Janeiro. Ik verheug me nu al.
