19 september 2007

Wibold de grachtengordelaar

Door Frans Miggelbrink

Rubrieken

Het is een evenementenlocatie in ons aller Amsterdam en daar werkt ene Wibold. Wibold is Amsterdammer. Natuurlijk niet geboren en getogen. Wibold komt gewoon uit Emmen, maar daar wil Wibold het never nooit meer over hebben. Dat heeft genoeg spraaklessen gekost.
Wibold voelt zich trendy Amsterdammer samen met alle andere grachtengordelaars die leven in de veronderstelling dat zij het middelpunt van Nederland zijn. Ongemerkt door de grachtengordel al lang links en rechts al lang ingehaald door de rest van Nederland. Terwijl Nederlanders hun land beschouwen als een grote stad, prutst de grachtengordelaar nog steeds in zijn snobbie wijk rond op zijn afbraakfiets.
Wibold is, zoals zo velen in Amsterdam, ex-soapie en zo is hij in de evenementenindustrie beland. Eerst als uitvoerend presentator, maar dat was geen succes. Daarvoor moest Wibold zijn Amsterdam uit. Ver voorbij de vertrouwde A10. Daarvoor moest hij de provincie in en dat verstoorde Wibold zijn creatieve proces. Weg uit het hoofdstedelijke beschermde kunstenaarsklimaat om een paradedansje te moeten opvoeren voor een stelletje provincialen.
Wibold moest altijd zuchten, steunen en kreunen als hij een naam hoorde als Grubbenvorst of Everdingen. Plaatsen met, volgens Wibold, boeren in de organisaties die pissig werden als hij, “de man uit Amsterdam” , te laat was of zijn contractuele chablis 1974 opeiste. Die kwamen zeiken als hij: “Goedenavond Deurne. Are you happy!” had geroepen in Haaksbergen of van zijn welverdiende maaltijd zat te genieten op het moment dat “toute” Harderwijk onrustig in de grote zaal op hem zat te wachten.
Maar arrogante hoofdstedelijke Wibold is dus aanspreekpunt bij een hoofdstedelijke evenementenlocatie. En Wibold en wij hebben vandaag op “ons evenement” – “in zijn locatie” - “met hem te maken”. Wij provincialen en Wibold, wij worden nooit vriendjes. Ons aanspreekpunt, zo stelde hij zich voor en toen gingen wij ervan uit dat hij zich voor ons zou inzetten. Tsss. Allereerst had Wibold er niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken met de afspraken gemaakt in een vroeg stadium met zijn collega. Die waren geheel voor de verantwoordelijkheid van zijn collega. Wibold heeft zijn eigen verantwoordelijkheden.
Dat er nu een uur voor aanvang nog niets is geregeld, kwam door de planning en echt niet door Wibold. Er is niemand anders om mee te overleggen, want Wibold is ons aanspreekpunt en weg is Wibold. Niemand kan iets regelen of wil iets regelen, want Wibold is ons aanspreekpunt. Met nog dertig minuten te gaan spreken we Wibold aan op zijn verantwoordelijkheden. Natuurlijk heeft “Wibold” verantwoordelijkheden maar: “Laten we heel duidelijk zijn”. Wibold heeft ook prioriteiten: “U heeft uw prioriteiten en ik heb mijn prioriteiten”. En weg is ie weer op weg naar zijn prioriteiten.
Dat blijkt te kloppen, want een puisterige Pim meldt zich twee scheten later. Wibold zijn dienst zat erop. En puisterige Pim heeft, voor onze duidelijkheid, niets te maken met Wibold zijn afspraken. Die zijn helemaal voor verantwoordelijkheid van Wibold.

Frans Miggelbrink is presentator, dagvoorzitter, komiek, congresbutler, scenarioschrijver, tennis-steward, veilingmeester en 10 jaar columnist van FZ (www.miggel.nl)