Het is een evenementenlocatie in ons aller Amsterdam
en daar werkt ene Wibold. Wibold is Amsterdammer. Natuurlijk niet geboren en
getogen. Wibold komt gewoon uit Emmen, maar daar wil Wibold het never nooit meer
over hebben. Dat heeft genoeg spraaklessen gekost.
Wibold voelt zich trendy Amsterdammer samen met alle andere
grachtengordelaars die leven in de veronderstelling dat zij het middelpunt van
Nederland zijn. Ongemerkt door de grachtengordel al lang links en rechts al lang
ingehaald door de rest van Nederland. Terwijl Nederlanders hun land beschouwen
als een grote stad, prutst de grachtengordelaar nog steeds in zijn snobbie
wijk rond op zijn afbraakfiets.
Wibold is, zoals zo velen in Amsterdam, ex-soapie en zo is hij in de
evenementenindustrie beland. Eerst als uitvoerend presentator, maar dat was geen
succes. Daarvoor moest Wibold zijn Amsterdam uit. Ver voorbij de vertrouwde A10.
Daarvoor moest hij de provincie in en dat verstoorde Wibold zijn creatieve
proces. Weg uit het hoofdstedelijke beschermde kunstenaarsklimaat om een
paradedansje te moeten opvoeren voor een stelletje provincialen.
Wibold moest altijd zuchten, steunen en kreunen als hij een naam hoorde als
Grubbenvorst of Everdingen. Plaatsen met, volgens Wibold, boeren in de
organisaties die pissig werden als hij, “de man uit Amsterdam” , te laat was of
zijn contractuele chablis 1974 opeiste. Die kwamen zeiken als hij: “Goedenavond
Deurne. Are you happy!” had geroepen in Haaksbergen of van zijn welverdiende
maaltijd zat te genieten op het moment dat “toute” Harderwijk onrustig in de
grote zaal op hem zat te wachten.
Maar arrogante hoofdstedelijke Wibold is dus aanspreekpunt bij een
hoofdstedelijke evenementenlocatie. En Wibold en wij hebben vandaag op “ons
evenement” – “in zijn locatie” - “met hem te maken”. Wij provincialen en Wibold,
wij worden nooit vriendjes. Ons aanspreekpunt, zo stelde hij zich voor en toen
gingen wij ervan uit dat hij zich voor ons zou inzetten. Tsss. Allereerst had
Wibold er niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken met de afspraken
gemaakt in een vroeg stadium met zijn collega. Die waren geheel voor de
verantwoordelijkheid van zijn collega. Wibold heeft zijn eigen
verantwoordelijkheden.
Dat er nu een uur voor aanvang nog niets is geregeld, kwam door de planning
en echt niet door Wibold. Er is niemand anders om mee te overleggen, want Wibold
is ons aanspreekpunt en weg is Wibold. Niemand kan iets regelen of wil iets
regelen, want Wibold is ons aanspreekpunt. Met nog dertig minuten te gaan
spreken we Wibold aan op zijn verantwoordelijkheden. Natuurlijk heeft “Wibold”
verantwoordelijkheden maar: “Laten we heel duidelijk zijn”. Wibold heeft ook
prioriteiten: “U heeft uw prioriteiten en ik heb mijn prioriteiten”. En weg is
ie weer op weg naar zijn prioriteiten.
Dat blijkt te kloppen, want een puisterige Pim meldt zich twee scheten
later. Wibold zijn dienst zat erop. En puisterige Pim heeft, voor onze
duidelijkheid, niets te maken met Wibold zijn afspraken. Die zijn helemaal voor
verantwoordelijkheid van Wibold.
Frans Miggelbrink is presentator, dagvoorzitter, komiek, congresbutler, scenarioschrijver, tennis-steward, veilingmeester en 10 jaar columnist van FZ (www.miggel.nl)
