1. Ingestudeerde presentatie tot achter de komma
Gemaakte klemtonen, beroerde timing, nep lachjes, etc, etc. De in dit geval vrouwelijk presentatoren waren geen moment op de hoogte van wat ze zeiden. Dreunden een geoefend zinnetje op en kwamen daardoor totaal niet over. Waren eerder storend dan begeleidend.
2. Geregisseerde interviews
Live communicatie draait om beleving, authenticiteit, interactie en intermenselijk contact. Het Songfestival liet maar weer eens zien dat zodra al die krachtige elementen vakkundig de nek om worden gedraaid, dat zelfs een interview totaal in het niet valt.
3. Regie met seconden speling
De aantallen keren dat de presentatrices nog net een paar seconden in beeld bleven terwijl ze al uitgesproken waren, waren niet op twee handen te tellen. Bij een dergelijke live uitzending is schakelen, regie en dus productie essentieel. Het haalt de snelheid en dus de concentratie uit de show.
4. Awardshow zonder uitleg bij de jury
Het Eurosongfestival draait altijd om dat ene moment. Dat werkt altijd: twelve points go to...Maar wat is het toch eigenlijk vreemd dat er bij het geven van punten nooit aangegeven kan worden waarom dat een winnaar is. Lastig wellicht bij de publieksjury, al zijn daar ook al genoeg apps en tools voor, maar doe het dan op zijn minst bij de vakjury.
5. Doelgroep afgebakend? Doe dan geen concessies!
Het Eurovision Song Contest evenement is een liedjeswedstrijd onder Europese landen. Om dan dit jaar Australie mee te laten doen, omdat ze daar altijd naar het evenement kijken....hmmm....
