Eerlijke brief over collectief rouwproces vanuit de festivalhoek: Drift om te Dansen

Lieve bezoeker van Drift,

 

Hoe gaat het? Hoe staat het met de knaldrang?

 

Hier gaat het naar omstandigheden oké. We houden ons groot en blijven in beweging, ook al is er weinig perspectief. Uiteraard zijn er veel belangrijkere zaken. En nee, we zijn niet de enigen. Er is steun en godzijdank leven we in een rijk land – dat beseffen we ons terdege. Maar de situatie waarin we nu zitten hadden we ons niet voor kunnen stellen. Het is moeilijk te bevatten hoe anders de wereld er in vijf maanden uit is gaan zien. Nog ingewikkelder is het om in te schatten hoe we er NA deze wereldwijde crisis voor staan. Soms lijkt het alsof we in een slechte film zijn beland.

 

Dagen werden weken. Weken werden maanden. Inmiddels wordt carnaval 2021 geannuleerd en wordt er gesproken over een termijn van minimaal anderhalf jaar. Toen deze harde realiteit door begon te dringen zijn we ons – net als veel collega’s – gaan afvragen hoe we in godsnaam relevant kunnen blijven zonder dansvloer. Allerlei geniale en vooral ook niet-zo-geniale plannen passeerden de revue. Van een Drift Zomerkamp tot een groot online festival. Van een rave in het water tot een digitale DJ contest. Na uitvoerig overleg kwamen we tot de conclusie dat de continuering van onze merchandise waarin ons vertrouwde beeldmerk een centrale rol speelt het enige echt relevante was dat we konden doen. Ons motto ‘Drift om te Dansen’ was zelden zo urgent als nu.

 

Om in contact te blijven schrijven we nu een persoonlijke brief waarin we eerlijk vertellen hoe het met ons gaat. We denken dat jullie daar benieuwd naar zijn. Het is in zekere zin ook een collectief rouwproces dat we doormaken. Voor ons als organisatoren. Maar zeker ook voor jullie, onze geliefde bezoekers.

 

2020 zou ons beste jaar tot nu toe worden. We hadden net een aantal mensen aangenomen en we stonden vol goede energie klaar om er een grandioos jaar van te maken. Nu valt ons team langzaam uit elkaar. Dat is logisch: zonder perspectief blijf je niet in een ogenschijnlijk stervende sector hangen. Onze projectleider is inmiddels bouwopzichter. Onze marketing manager verhuist van de Waal naar de Maas en heeft (gelukkig nog zonder antwoord van Serge!) een open sollicitatie naar Clone gestuurd. Onze programmeur is bij het poppodium waar hij vast werkt inpandige klusjes aan het doen.

 

We vinden afleiding in De Achtertuin, onze nieuwe stadsoase bij de Vasim. Op 9 september staat er een interessante Drift-filmavond op de agenda. Verder zijn we met Schemerlicht een nieuwe, spannende richting aan het onderzoeken. Op die manier blijven we in beweging, maar het blijft ploeteren.

 

 

Ons verhaal staat niet op zichzelf. Een groot deel van onze vrienden en collega’s zitten in hetzelfde schuitje. Eigenlijk valt de hele keten uit elkaar. We maken ons zorgen over de sector. Iedereen is in survival modus. Mede daarom vinden we het belangrijk om transparant te zijn en het proces dat we doormaken van ons af te schrijven.

 

Dansen is universeel. Samen het leven vieren is zo oud als de mens. Jezelf verliezen in trans op een dansvloer in verbinding met anderen. Tijdloos. Voor mensen die het nooit hebben ervaren klinkt het misschien als iets zinloos, maar voor iedereen die weet wat voor impact dit kan hebben is het als zuurstof. Een broodnodige uitlaatklep en een manier om te dealen met de druk van het dagelijks leven. We beseffen wat een geluk het is om mensen vanuit dat gedachtegoed te kunnen laten dansen. Bij te dragen aan een mooier en rijker leven. Dat dat je werk is.

 

Want wat missen we dat. Die zwetende, stomende, ronkende dansvloer. Onze favoriete artiesten op ons geliefde Vasim terrein die de dikst mogelijke platen draaien. De epische boot-raves op de Waal. De strenge kapitein die ons ieder jaar weer toespreekt. De verse crew-lunch van Sjoerd. We missen onze bouwers, lichtkunstenaars, barmedewerkers, stagemanagers, runners, security, geluidstechnici en al die anderen met wie we het al jaren samen doen. De broederschap, synergie en spanning die bij ons werk horen. We missen de blijdschap en voldoening als het allemaal weer voorbij is.

 

Maar bovenal missen we onze bezoekers. Jullie zwetende, glimmende, gelukzalige koppies. Jullie dansmoves. Knuffelende, krioelende stelletjes die elkaar kussen op onze zonovergoten helling. Opgeheven handen bij een inslaande hihat. We missen rechts vooraan met een ondergaande zon bij de Nyma. Een golf van extase als heel de Vasim schreeuwt om die laatste plaat.

 

We missen het allemaal als nooit tevoren. Maar vertrouw ons: de laatste plaat is nog niet gedraaid. Drift is en blijft om te dansen.

 

Houd stand,