Column Patrick Roubroeks: huidhonger...

Vieren in tijden van een crisis

Mijn lieve moeder werd afgelopen week 85 jaar. Nog geen half jaar geleden liet ze mij weten ‘wel weer zin te hebben in een feestje!’ Ik begreep de subtiele hint en liet haar weten dat wij dit mooie moment ‘ongekend en groots’ zouden gaan vieren.

Inmiddels ziet de wereld er heel anders uit. De toespraak van onze premier op 12 maart jongstleden zette in heel Nederland de boel radicaal op zijn kop. Ons land is ‘in oorlog’ met een ongrijpbaar virus dat zich van mens tot mens en via de lucht kan verspreiden.

Huidhonger

In ons vak van ‘levende communicatie’ brengen wij dagelijks mensen samen, wij creëren direct en live contact tussen vraag en aanbod, tussen mens en markt. De ontmoeting is daarbij ons middel. Wij geloven er heilig in. En als de huidige tijd ons iets leert dan is het wel het belang van direct contact, het gemis aan dat contact doet de ‘huidhonger’ (prachtwoord) alleen maar toenemen.

Zo neemt het gemis aan mijn moeder, de oma van mijn kinderen, bij mij én bij hen, elke dag toe. Zeker nu het RIVM om gezondheidsredenen het directe contact ontraadt of zelfs verbiedt. Ik moet u bekennen, ik ben niet zo goed met mensen die mij dingen verbieden en menen te moeten opleggen. Dat had ik al op school en was een van de redenen waarom ik naar de Academie voor de Journalistiek in Tilburg ging. Ik moest een creatieve vorm vinden om mijn verzet tegen de gevestigde autoriteit op een andere manier en toch betekenisvol vorm te geven.

Anderhalve-meter-economie

En dat is precies wat ons in deze verwarrende tijd wederom te doen staat. Weer moet mijn verzet leiden tot nieuwe creatieve vormen waarmee wij op een andere nieuwe manier ‘direct contact’ kunnen maken met de ander. De naderende ‘anderhalve-meter-economie’ zal ons vak radicaal doen veranderen. Daarbij is het mijn keuze om mijn energie in te zetten om het vak echt te transformeren, ‘het zijn immers niet de sterkste, maar degene die in staat zijn zich aan te passen aan de situatie, die zullen overleven’ sprak Darwin.

Zo mailde ik een van onze trouwe opdrachtgevers daags voor de speech van Rutte of wij de Nationale Museumweek niet digitaal moesten maken toen Brabant op slot dreigde te gaan. Een signaal dat direct en enthousiast werd opgepikt. Het droeg ertoe bij dat er dit jaar een hele nieuwe verschijningsvorm van de Nationale Museumweek is. Het afgesloten zijn van cultuur in de meest brede zin van het woord voelt als zuurstofgebrek. De quarantaine waarin ons land momenteel verplicht verkeerd, maakt het gemis aan culturele vrijheid en expressie extra voelbaar. Stilstaan en het vieren van 75 jaar culturele vrijheid, zoals de Nationale Museumweek doet, is dientengevolge extra urgent, juist nu!

Verrassen, verbazen, verwonderen

Maar wat te doen met mijn moeder, Bomma in het Zuiden in het land? Ik plaatste een bericht op ‘feestboek’ en verzocht al mijn digitale vrienden om mijn moeder een analoge felicitatiekaart te sturen. De brieven en kaartjes stroomden binnen en vulden haar kamer

met feestelijke verhalen en kleurrijke anekdotes. Verhalen die mijn moeder mochten verrassen, verbazen en verwonderen en die wij samen daarna middels FaceTime weer mochten herbeleven. We vierden haar verjaardag op een manier die we nog maar een paar weken geleden voor onmogelijk hadden geacht. Digitaal en analoog kwamen heel simpel en effectief samen. Juist creativiteit en flexibiliteit zorgden ervoor dat we haar verjaardag alsnog ‘groots en ongekend’ mochten vieren.

Patrick Roubroeks

Founding Partner XSAGA