Van Dooren laat in zijn column op de site van Nauta Evenementencommunicatie duidelijk merken dat het eigenlijk schandalig is hoe er met awardwinnaars wordt omgegaan. Uit zijn column:
'Dan wordt de winnaar geacht nog wat te zeggen. De inhoud van deze minispeeches is over het algemeen om te huilen. Meestal komt er niet meer uit dan wat gestamel, soms komt er een lullig verfrommeld briefje uit de broekzak, zodat ook opa en oma niet vergeten worden in de lijst van te bedanken mensen zonder wie het nóóit gelukt was. Misschien maar beter dat we het meestal allemaal niet horen. De microfoon achter het katheder staat namelijk te hoog of te laag afgesteld voor de persoon in kwestie. In het ergste geval valt de winnaar bij het afgaan trouwens ook nog van het podiumtrapje.'
Communicatiemoment verloren
De oud-marketeer bij Renault Trucks Benelux stoort zich vooral aan het feit dat het ideale communicatiemoment nu eigenlijk verloren gaat: 'Wie echt wil scoren, weten we als communicatiespecialisten, moet een verhaal te vertellen hebben. Dat kan, ook zonder dat de spontaniteit volledig verloren gaat. Zie Maarten van der Weijden, die vorig jaar geëmotioneerd doch standvastig zijn afscheid als zwemmer aankondigde en een positieve uitzondering vormde. Een kwartiertje voorbereiding per genomineerde vraag ik u, that's all (zie video onderaan). Eventjes een keer dat podium op en af lopen. Kort de volgorde van handelingen doornemen, voelen hoe het is om paar zinnen te zeggen in de microfoon. En misschien vooraf ook de do's en dont's van een korte, maar rake speech even samen bekijken.'
Jim Carrey en zijn totaal niet voorbereide speech tijdens de Movie Awards:
